ช่วงเวลาที่ผ่านมาเกือบจนเกือบสี่ปี ในมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
เป็นช่วงเวลาที่มีทั้งความสุข ความทุกข์ รอยยิ้ม และคราบน้ำตา...
แต่ก็เป็นช่วงเวลาดีๆ ที่มีความสุข มีมิตรภาพ ความผูกพันธ์เรื่อยมา...
รุ่นพี่ที่โคออพต่างให้มิตรภาพที่ดี นับตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาสอบสัมภาษณ์ พวกพี่ๆเค้าก็ชวนคุย
เพื่อไม่ให้รุ่นน้องรู้สึกว่าไม่รู้จักใครเลย...บ้างก็คอยยิ้ม..หัวเราะเมื่อมีคนทำท่าทางแปลกๆ
บ้างก็คอยหม้อรุ่นน้องบ้าง...แต่ก็ดีทำให้น้องสนิทกับรุ่นพี่ขึ้นมาอีก
ชีวิตในมหาวิทยาลัยปี 1 เป็นช่วงเวลาที่ตื่นเต้นเพราะว่าอะไรๆใหม่ไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนใหม่ อาจารย์ใหม่ สถานที่ใหม่ๆ ล้วนต่างน่าสนใจ
ทำให้ชีวิตในมหาวิทยาลัยไม่น่าเบื่อ
และมิตรภาพระหว่างเพื่อนได้ก่อกำเนิดขึ้นเรื่อยๆ
จนก่อเกิดเป็นกลุ่มที่สมาชิกจำนวน 13 คน แต่ละคนต่างมีเอกลักษณ์ของตัวเอง
ไปไหนที่นึงก็ยกขบวนกันไป..จนเป็นที่สังเกตของคนอื่น
บางครั้งอาจมีผิดใจกันไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับกลุ่มเรา
เพราะว่ากลุ่มของเราอยู่กันด้วยความ"เข้าใจ"
และแล้วเวลาก็ผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายปี
ทำให้รู้สึกว่าช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต
ที่เราได้มีกันและกัน...
...และเป็นช่วงเวลาที่เก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป...
..ว่ามิตรภาพไม่เสื่อมคลาย..
ปล. ความในใจที่ไม่อยากบอก..ขอบคุณทุกคนในกลุ่มที่คอยห่วงใยกันตลอดมีอะไรก็ช่วยเหลือกัน มีน้ำใจต่อกันขอบคุณจริงๆ..หลายคนในกลุ่มอาจจะสงสัยว่าเทอมนี้ตัวเราเป็นไรไปถึงได้ขี้เกลียด..ไม่ช่วยงานกลุ่ม...ไม่ค่อยมาเรียนตัวเราก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไปเรื่องงานผลิตภัณฑ์ที่แทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยช์เป็นกาฝากของกลุ่มต้องขอโทษด้วย...ฝน แพม และกุ๊ก สืบเนื่องมาจากงานผลิตภัณฑ์...เราอาจจะคิดไปเอง หรือหูแว่วมั้ง"ไม่ช่วยงานกลุ่มตัวเอง แอบหนีเหรอ"ถ้าฟังไม่ผิดนะ...ตอนแรกก็เฉยๆนะแต่ไม่รู้สิก็แอบมีน้อยใจเหมือนกัน ว่าเฮ้ยเราไม่ช่วยงานเหรอวะมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆที่ต้องกลับบ้านไปแต่ก็ไม่อยากแก้ตัวไรแก้ตัวไปก็เท่านั้นไม่มีอะไรดีขึ้น...รู้ว่าก็ต้องแอบเคลืองบ้างใช่มะไม่เป็นไรพร้อมยอมรับแล้วงานเอ็ดดูก็ไม่ได้ช่วยอะไรอีกก็รู้สึกผิดนะ จะพยายามปรับปรุงตัว..สัญญา...
หลายคนอาจคิดว่าเป็นคนเข้มแข็งแต่ไม่ใช่อย่างนั้น เพราะไม่อยากเอาความอ่อนแอออกมาให้คนอื่นเห็นไม่อยากให้ใครรู้.. แต่รู้มั้ยว่าบางครั้งก็น้อยใจเหมือนกันนะแต่ไม่เคยบอกใครเลยแต่เรื่องมันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะ...ลืมมันไปซะเถอะ...ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว...แต่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร....เฮ้อ
